Lieve Broer Blog

Na ruim dertig dagen te hebben geleefd in meer dan 35 graden Celcius, ben ik weer terug in het koude, maar rijke deel van de wereld.
Ik kan het water uit de kraan weer drinken (hoewel ik nog steeds even twijfel als ik de kraan opendraai), de wegen zijn schoon en ordentelijk, de koeien lopen in de wei en niet op straat en het internet in mijn centraal verwarmde huisje is supersnel.
Toch zal het nog wel even duren voordat ik hier weer echt gewend ben.
De warmte en de vibrerende energie van India zitten nog in mijn lijf en de koele stilte hier geeft me het gevoel dat ik een vreemdeling ben.

Afgelopen dinsdag heb ik mijn presentatie gegeven in Auroville.
Er kwamen zo'n 60 man kijken in de Unity Pavilion en het ging heel goed.
Een deel mijn teksten heb ik werkelijk kunnen spelen en andere meer voorgelezen. Mijn doel was om te kijken of ik een veelkleurig beeld van mijn Lieve Broer kon geven door scherpe wisselingen in emoties en publieksbetrokkenheid. En alhoewel het publiek een wat meer cerebrale avond had verwacht, werkte mijn opzet goed.
Ik zag ze wel af en toe schrikken als ik na een emotioneel verhaal plotseling een meer relativerende en lichtvoetige scene speelde, maar achteraf kreeg ik terug dat het voor hen ook verfrissend was en eigenlijk iets was waar ook zij behoefte aan hebben.
In Auroville hangt nog een groot schuldgevoel over het feit dat zij als vernieuwende en vredelievende gemeenschap niet in staat zijn geweest om de moord op mijn Lieve Broer te voorkomen.
Vooral in gesprekken met mensen die nauw betrokken waren of verantwoordelijke posities bekleedden in Auroville, was de non-verbale spanning sterk te voelen. Ze zeiden het niet met zoveel woorden, maar door met mij te praten (en ik lijk toch ook best veel op mijn Lieve Broer), werden ze geconfronteerd met een verleden dat hen nog steeds behoorlijk dwars zit.
Maar we moeten door!
Zonder te vergeten wat er is gebeurd, maar met een opgewekte strijdlust om van het leven dt wij nog wel hebben iets moois te maken.
Daarom werkte de combinatie van licht en zwaar, opgewekt en verdrietig, strijdlustig en boos zo goed in mijn presentatie.

Morgen ga ik het repetitielokaal in om in de komende 5-en-halve week een levenslustige Nederlandse versie te maken, die werkelijk een eerbetoon zal zijn aan alle facetten van mijn Lieve Broer.

Aan het werk dus.
Ik heb er ontzettend veel zin in.

Tot snel!

Luc

Hieronder een foto van de Unity Pavilion vlak voor mijn presentatie

0 Commentaren

Blog 3: Ik ga iets laten zien!

9/26/2015

1 Commentaar

Nog 3 dagen te gaan tot mijn eerste presentatie hier in Auroville. Ik heb 16 pagina’s in het Engels geschreven, een hoofd vol met ideeën en een prachtige zaal om in te spelen: Unity Pavilion. Ik hoop dat er wat mensen zullen komen, maar ik denk het haast wel, want de dood van mijn Lieve Broer heeft veel betekent voor de mensen hier.
Vanochtend sprak ik een Nederlandse vrouw die ook de koppigheid (Friese koppigheid noemde ze het) van mijn Lieve Broer herinnerde. In dit land, waar alles vloeibaar en constant veranderlijk is, is het niet gemakkelijk om een goede middenweg te vinden tussen die chaos en je eigen geordende Noord-Europese mentaliteit. Ik zou er op den duur gillend gek van worden, maar dat schreef ik al in mijn vorige blog.
Toch herinneren de meeste mensen hem als een vrolijke, opgewekte man, die het met iedereen goed kon vinden. En ik denk ook dat dat één van de dingen is die hij hier heeft bereikt. Mensen zeggen vaak: “He was like a child”. Hij werkte ook veel bij de plaatselijke kleuterschool en veel kinderen van toen herinneren zich de gekke en speelse dingen die ze met hem hebben gedaan. Daarom heb ik mijn broer Bert gevraagd om een oude zwart-wit foto op te sturen waarop mijn Lieve Broer als ondeugend jongetje te zien is. Die ga is groot projecteren op een scherm in de zaal, waar aan beide zeiden grote foto’s staan opgesteld van Sri Aurobindo en de Moeder. Wie zijn dat? Vraag je je misschien af. Zij zijn de geestelijke vader en moeder van Auroville. Je ziet hier overal hun foto’s hangen, bijna altijd foto’s op hoge leeftijd. Daar steekt zo’n kinderfoto van mijn Lieve Broer goed bij af, dacht ik zo.

Ik ga hier niet de hele geschiedenis van Auroville voor jullie ontvouwen, maar als je benieuwd bent geeft deze film een aardig beeld: https://www.youtube.com/watch?v=hU40Ba4GXjE

Om het kort samen te vatten: Auroville is een plek waar mensen door individuele bewustwording een beter samenleving willen creëren. De bedenker van het project, Moeder, beschreef het zo: “Er zou ergens op aarde een plek moeten zijn die geen enkele staat als zijn exclusief eigendom zou kunnen opeisen. Een plek waar alle goedwillende mensen, die oprecht zijn in hun aspiratie, vrij als wereldburgers zouden kunnen leven, slechts één enkel gezag gehoorzamend, dat van de allerhoogste waarheid.”

Dat is een mooie utopie en daar komt maar al te vaak geen donder van terecht, maar toch kom ik hier mensen tegen die op een overtuigende wijze werken aan een betere, schonere en verdraagzamere wereld. En sommigen doen dat al meer dan 40 jaar, zonder cynisch te zijn geworden. Natuurlijk is hier ook een flinke lading vage escapistische hippies die de hele dag in hun yogakleren rondlopen en die zo het imago van Auroville niet echt vooruit helpen, maar ja, we kunnen niet allemaal grote bevlogen geesten zijn.
Ik heb nog steeds gemengde gevoelens bij Auroville, niet in de laatste plaats omdat mijn Lieve Broer in deze utopie op gruwelijke wijze is vermoord. Maar aan de andere kant blijft het toch prijzenswaardig dat mensen zich in deze tijd volledig willen inzetten voor een betere wereld. En dat ook voor een deel bereiken. In de voorstelling zal ik dit nog duidelijker toelichten, maar dan hebben jullie vast een voorproefje. (en scan even door de film, dan krijg je zelf een beter beeld). Ik heb zo meteen weer een interview met een goede vriend van mijn Lieve Broer en vanavond een grote Auroville muziektheatervoorstelling met 70 kinderen en 10 volwassenen.
Ik hoop dat het iets moois wordt (en niet al te zoetsappig!!). Tot de volgende blog!
Luc

1 Commentaar

Ik ben een weekje weggeweest uit Auroville.

Ik heb rondgereisd in Zuid-India om wat meer van het leven hier te begrijpen.
Ik heb tempels gezien, afgeragde paleizen, de meest ridicule musea (meestal gevuld met krakkemikkige uitstalkasten die met plakband bijeen worden gehouden, waarin een ongedefinieerd hoopje scherven van borden, potten en vazen is gekwakt. En natuurlijk een oneindige hoeveelheid beelden van Shiva, Parvathi , Vishnu, Lakshmi en alle andere goden die over dit enorme land waken), veel gezien dus, maar het mooiste blijft hier toch al die mensen.
Mijn Lieve Broer zei het al: Je moet hier in India kijken naar de ‘Human Landscape’.
Reizend met een chauffeur, want hier ben je als witte man ineens rijk!!, ben ik door vele gehuchten, dorpen en steden gereden en eigenlijk zie je overal ongeveer hetzelfde:
Een kleurrijke (en geurrijke, want riolering en afvalverwerking is vaak ver te zoeken) mengelmoes van mensen die op wonderbaarlijke wijze om elkaar heen krioelen.
Het is opwindend en de mensen zijn vaak mooi en aardig en nieuwsgierig; ze zien ook niet elke dag een lange witte man met een bos grijs haar en een donkere zonnebril.
Een paar dagen geleden dacht een jongeman mij een compliment te maken door te zeggen dat ik op Tom Cruise leek! Als er toch 1 Amerikaanse acteur is waar ik een hekel aan heb, dan is hij het wel!!!
Maar toen ik dat tegen hem zei, begreep hij niet van mijn afkeer.
Dat is interessant trouwens.
Als je hier tegendraads bent, of het ergens niet mee eens bent, dan schudden de Indiërs als reactie met hun hoofd (dat is het beroemde schudden dat geen ja en geen nee betekent) en gaan verder alsof er niet gebeurd is. En als je dan niet je poot stijf houdt, gebeurt er ook niets. Slim systeem om conflicten te vermijden maar bij vlagen wel bloedirritant. Ik vraag me vaak af hoe mijn Lieve Broer dat vol kon houden.

Het Hindoeïsme valt me trouwens ook zwaar op de maag.
Ik was een paar dagen geleden in Chidambaram (zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Natarajatempel ) en daar trof het me hoe ongeïnteresseerd en arrogant de priesters, de Brahmanen, omgaan met de gelovigen. Voor elk zegentje of frutseltje moet worden betaald en ondertussen zitten sommige priesters tijdens hun rituele werk gewoon te bellen met hun iPhone 6 plus! En dat terwijl de gelovigen van het ene godsbeeldje naar het andere rennen als waren het kinderen in een snoepwinkel, terwijl ze hopen dat die goden hen voorspoed zullen geven (wat mijns inziens gewoon volksverlakkerij is).
Maar ja, met zo’n systeem van kinderlijk bijgeloof houdt je de massa dom en de machthebbers aan de macht. Ik wordt dar zeer opstandig van, maar wie weet is zo’n systeem wel het beste in een land waar mensen moeten accepteren dat ze dagelijks in de stront leven. Want die stront is overal en soms is de geur niet te harden!

Maar maken jullie geen zorgen, het vergaat me hier prima als neokoloniaal.
Dagelijks spoel ik mijn lichte darmproblemen weg met een blikje ijskoude Coca-Cola en als ik ’s avonds lekker in mijn bed lig in het Airconditioned Hotel, is er niks aan de hand.

India is een land van extremen: Het is hier echt prachtig en fascinerend, maar soms wordt je er als koppige westerling ook knettergek van.

Ik ben nu weer in het rustige Auroville en ga de komende week al mijn aantekeningen en teksten uitwerken voor de presentatie die ik hier ga geven op de 29e september.

Werk aan de winkel dus.

Tot snel!

Luc

0 Commentaren

Na 12 dagen in een warm (36 graden C) en vochtig (luchtvochtigheid meer dan 70%) mijn eerste blog bericht.
Ik heb in de afgelopen dagen ontzettend veel mensen ontmoet en uitgebreid gesproken die mijn Lieve Broer goed gekend hebben.
Het waren vaak emotionele ontmoetingen, omdat iedereen die ik spreek bijzonder warme herinneringen heeft aan hem. De meesten van hen zijn blanke Aurovillians (vaste bewoners van Auroville) maar er zijn ook spontaan mensen uit het nabijgelegen Tamil dorp naar me toegekomen om me te vertellen wat een geweldig mens mijn broer was.
En iedereen vertelt me ook hoeveel plezier ze met hem hebben gehad.
Mijn Lieve Broer was 'a funny man' zeggen ze en iemand waarop je kon vertrouwen.
Eigenlijk begrijpt niemand waarom zo'n goed mens moest worden vermoord.
En hoewel ik steeds meer details en verhalen te weten kom, weet ik het ook nog steeds niet. Het is voor mij en voor iedereen hier nog steeds iets ongelooflijks dat hij dood is.
Maar het is zo en we kunnen er niets meer aan veranderen.
Wel voelt iedereen met mij mee dat het goed is om hem te herinneren.
Ik krijg ook veel medewerking om materiaal te vinden dat met hem te maken heeft.
Ik heb besloten om me niet te veel te verdiepen in de juridische kant van d zaak. India is nog steeds een zeer corrupt land en uiteindelijk zijn de mensen van Auroville niet corrupt genoeg geweest om een gerechtelijk proces hier in India te winnen.
Zij wilden het eerlijk spelen en dat heeft uiteindelijk alleen maar tegen ze gewerkt.
De daders zijn vrijgelaten wegens zogenaamd 'gebrek aan bewijs'.
Maar dat komt alleen maar omdat dat bewijs stelselmatig verdoezeld en vernacheld is.
Het zij zo. Het schijnt dat drie van de daders in de tussentijd zelf ook vermoord zijn, maar ik kan me daar nu niet werkelijk over verheugen. Elke moord is er wat mij betreft 1 te veel.
Ondanks, of misschien ook wel dankzij al die heftigheid gaat het schrijven aan de voorstelling goed. Ik schrijf dagelijks enkele pagina's en zal met een berg mooi materiaal terugkomen naar Nederland. Ik heb ook al een aantal mooie films geschoten die op een sterke manier de wereld weergeven waarin mijn Lieve Broer uiteindelijk het leven heeft gelaten. Vandaag heb ik een jonge vrouw (20 jr) ontmoet voor wie mijn broer een soort tweede vader is geweest. Hij bracht haar vrijwel dagelijks naar school toen ze klein was, zorgde er altijd voor dat haar verjaardagen een groot feest werden en in de laatste drie jaren voor zijn dood logeerde ze elk weekend bij hem. Terwijl ik met haar sprak leek het wel of ik een nieuw nichtje erbij heb gekregen. Zij is Tamil, maar haar vader is een Nederlander. Ze toonde me trots de foto's van haar verjaardagen die mijn Lieve Broer voor haar had georganiseerd.
Zoals jullie zien is deze reis een intensieve en emotionele rolercoaster, maar 'worth every second of it'.
Ik ga nu weer verder met het schrijven van het stuk.
Ik hou jullie op de hoogte!

Luc

0 Commentaren

Blog 4: Terug in Nederland

Blog 3: Ik ga iets laten zien!

Blog 2: On the road...

Eerste bericht Lieve Broer

Luc van Loo

Archieven